Tachtig jaar geleden werd ons land geteisterd door de Tweede Wereldoorlog. Ook op onze regio drukte de oorlog zijn stempel. Nog maar enkelen kunnen de verhalen navertellen. Vier journalistiek- en videostudenten van de Thomas More hogeschool gingen op zoek naar verborgen oorlogsverhalen in onze regio. In woord & beeld brengen ze lokale getuigenissen, onbekend bij het grote publiek.

‘Mary, will you marry me?’: na 51 jaar zei ze ‘ja’

Radio 2 klinkt op de achtergrond. Op de tonen van Barry White bladert Mia Jacobs door de fotoalbums van haar moeder. Ze glimlacht. Het was ondertussen al zo lang geleden dat ze de foto’s nog gezien had. Ze is blij dat we langskomen zegt ze, ‘Want anders dan pak je die dingen toch niet vast.’ Mia is de dochter van Maria, die een jaar geleden overleed. Je voelt nog de aanwezigheid van Maria, want Mia heeft alle meubels van haar moeder bijgehouden. ‘Na mijn dood zullen ze waarschijnlijk in de kringloopwinkel belanden. De jeugd houdt niks meer bij.’ (lacht) Vandaag vertelt Mia over de man die niet haar vader is, maar wel de grote liefde van haar moeder.

4 september 1944

De geallieerden maken opmars tegen nazi-Duitsland en bevrijden stad na stad, dorp na dorp. In Onze-Lieve-Vrouw- Waver is het kermis. Van de bezetter mocht die doorgaan om het volk een beetje te sussen. Maar bij deze foor is de sfeer anders. Duitse soldaten passeren regelmatig door het dorp, richting Putte. Het zou een goed voorteken zijn, want in de namiddag komt het bericht binnen dat de Belgische vlag wappert op de Sint-Romboutstoren in Mechelen. Iedereen houdt zijn adem in: zou het dan eindelijk zo ver zijn? Enkele uren later rijdt het Engelse leger het dorp binnen: Onze-Lieve-Vrouw-Waver is bevrijd! Euforie alom. De kermis wordt één groot feest. Ook de 21-jarige Maria Driessen en haar broers vieren mee.

Enkele maanden eerder

De tweeëntwintigjarige Wilfred Hockaday uit Newcastle, een stad uit het Noordoosten van Engeland, meldt zich vrijwillig om deel uit de maken van een bevrijdingseenheid. Hij vertrekt meteen en arriveert op 7 juni 1944 aan de Normandische kust. Een dag later dan voorzien, omdat er problemen waren met zijn tank. Gelukkig voor hem waren toen de zwaarste gevechten al voorbij. De bevrijders trekken door Frankrijk richting Eindhoven en komen zo terecht in het al eerder bevrijde Onze-Lieve-Vrouw- Waver. Het zou slechts een korte stop worden voor Hockaday, maar wel één die hij nooit zou vergeten…

Soldaat Hockaday rijdt het bevrijde dorp binnen met zijn tank en wordt gespot door de broers van Maria Driesen. Zwaar onder de indruk beginnen ze met hem te praten en komen ze er achter dat hij van Newcastle is. De broers nodigen de Engelse soldaat meteen uit naar
hun huis in de Dorpsstraat, in de hoop meer te weten te komen over hun nonkel Jef. Die vluchtte naar Newcastle tijdens de Eerste Wereldoorlog om te ontsnappen aan zijn legerdienst en woont er sindsdien nog steeds. Wanneer de soldaat het huis van de familie Driesen binnenkomt, valt zijn oog meteen op de mooie Maria. Hij is op slag verliefd én vastberaden: dit is de vrouw waarmee hij zou trouwen.

Een jaar later

In 1946 zit de legerdienst van soldaat Wilfred Hockaday erop. Nog altijd even verliefd keert terug naar België en zoekt hij Maria of “Mary” zoals hij haar noemt, op. Samen bezoeken ze de toeristentoren in Heist-op-den-Berg. Daar op die plek, vraagt Wilfred zijn Mary ten huwelijk. ‘Mary, will you marry me?’ vraagt hij en hij geeft haar een zilveren armband. Hij wacht in spanning haar antwoord af. De teleurstelling is groot als er een ‘No’ volgt. ‘Het is niet dat mijn moeder niet verliefd was op Wilfred,’ vertelt Mia. ‘Ze wou wél trouwen met Wilfred, maar verhuizen naar Engeland zag ze niet zitten. Haar nonkel Jef had al die jaren in Engeland veel heimwee gehad en had haar dan ook afgeraden te verhuizen. En ze wou ook haar moeder die al enkele jaren weduwe was, niet achterlaten.’ Ontgoocheld keert de jonge soldaat terug naar huis, niet begrijpend waarom zijn Mary niet met hem wou trouwen. Want veel verder dan een ‘no’ was Mary met haar gebrekkige Engels niet geraakt. Tragisch genoeg, want pas later zou blijken dat Wilfred gerust had willen verhuizen naar België. Hij was immers loodgieter van beroep en zou in Vlaanderen goed aan de bak geraken. Door het taalverschil scheiden hun wegen opnieuw.

Kerstkaarten

Ondertussen gaat het leven verder. Onze-Lieve-Vrouw-Waver herstelt van de oorlogsschade en langzaam maar zeker komt er een periode van stabiliteit. Maria gaat aan het werk als kleuterleidster en wordt verliefd op Karel Jacobs, een dorpsgenoot die tijdens de oorlog tegenover haar school in het militair hospitaal werkte. Op één augustus 1951 stapt Maria in het huwelijksbootje met Karel, die later de papa van Mia wordt. Een jaar nadat Mia geboren is, trouwt in Newcastle Wilfred met zijn buurmeisje Sadie Stefferson. ‘Hier zit nog een grappig verhaal achter,’ zegt Mia. ‘Wilfred was door zijn vader aan Sadie gekoppeld. Hij had gezegd: “Hiernaast zit er nog een, waarom pakt ge die niet?” Dat Sadie twaalf jaar ouder was, kwam Wilfred pas te weten op de dag van hun huwelijk.’ En zo veranderen de dagen in maanden en de maanden in jaren. Elk jaar rond de kerstperiode ontvangt de familie Jacobs een kerstkaart van het gezin Hockaday. Elk jaar opnieuw, sturen zij een kaartje terug. En elk jaar opnieuw is het Wilfreds vrouw Sadie die dat kerstkaartje stuurt.

1963: Oude bekende

Maria’s moeder besluit haar schoonzus in Engeland, de vrouw van nonkel Jef, een bezoekje te brengen. Mia, herinnert zich dat moment nog heel helder: ‘Ons oma ging op reis en ik mocht niet mee. Ik was toen heel boos’, vertelt ze lachend. In Newcastle ontmoet de oma van Mia niet alleen nonkel Jef en zijn vrouw, maar loopt ze ook een andere oude bekende tegen het lijf. Ze gelooft bijna haar ogen niet als ze een auto ziet met de naam “Wilfred Hockaday” erop. ‘Die Engelse soldaat’, denkt ze. Even later wandelt Wilfred op haar af. Hij herkent de mama van Mary en het is meteen duidelijk dat hij zijn grote liefde nooit vergeten is: ‘Where is Mary?’, klinkt het meteen.

1981

De papa van Mia, Karel, overlijdt veel te snel aan longkanker. Maria en Mia blijven alleen achter. Het is rond die tijd dat Maria wordt uitgenodigd door Sadie om bij hen nieuwjaarsavond te vieren. Maria gaat in op haar verzoek en komt zo steeds meer opnieuwin contact met Wilfred. Ze bezoekt hen regelmatig, gaat af en toe mee met hen mee naar dansfeesten en vertoeft veel in Newcastle. Maar ook omgekeerd: Wilfred komt af en toe op bezoek in België. In 95’ slaat het noodlot toe voor Sadie en sterft ook zij. De band tussen Maria en Wilfred is nog steeds sterk op dit moment en zoals Mia het zegt: ‘Een man alleen, dat werkt niet.’ Maria besluit naar Engeland te trekken om Wilfred te helpen in het huishouden. Maar enkele jaren later verhuizen ze dan toch naar Onze-Lieve-Vrouw-Waver. ‘Wilfred had in Engeland niemand meer. Mijn mama had mij en de kleinkinderen, dus het was logisch dat ze dan toch naar België verhuisden.’

1996: Liefdevolle jaren

15 december. Wilfred en Maria trouwen voor het stadhuis van Sint-Katelijne-Waver. Het is 52 jaar geleden dat ze elkaar voor het eerst zagen, in het huis in de Dorpstraat 41. Ze geven elkaar op 74-jarige leeftijd het jawoord. Het feest vindt plaats bij Mia thuis. Van de tijd die hen nog rest besluiten ze te genieten. Ze maken citytripjes in binnen- en buitenland en bezoeken het station van Antwerpen, dat ze nog nooit gezien hadden sinds het klaar was. Nog twintig jaar genieten ze met volle teugen van elkaar en het leven en tot hun dood wonen ze samen in het huis waar ze elkaar voor het eerst zagen.

1996: Liefdevolle jaren

15 december. Wilfred en Maria trouwen voor het stadhuis van Sint-Katelijne-Waver. Het is 52 jaar geleden dat ze elkaar voor het eerst zagen, in het huis in de Dorpstraat 41. Ze geven elkaar op 74-jarige leeftijd het jawoord. Het feest vindt plaats bij Mia thuis. Van de tijd die hen nog rest besluiten ze ten volle genieten. Ze maken citytripjes in binnen- en buitenland en bezoeken het station van Antwerpen, dat ze nog nooit hadden gezien sinds het klaar was. Nog twintig jaar genieten ze met volle teugen van elkaar en het leven en tot hun dood wonen ze samen in het huis waar ze elkaar voor het eerst zagen.

© Harte Van Eynde, Clara Braeckman, Marlies Machielsen & Dorien Ceulemans